استدلال مدیر ارشد استارتاپ استرالیایی برای دفاع از دورکاری مطلق چیست؟ / مدیرعاملی که کار هیبرید کارکنان را یک خطای بزرگ می‌داند
«پشت میز کار نشستن و مشغول به‌نظر رسیدن آسان است.» این جمله معروف کیت پیت مدیرعامل شرکت کاملاً دورکار بیلدکیت است. او از نسل هزاره‌هاست و اعتقاد دارد دورکاری یکی از بهترین روش‌های صرف منابع و هزینه‌های شرکت‌هاست البته اگر این پول‌ها به جای هزینه‌های عملیاتی و اجاره ساختمان و… صرف بهبود ارتباطات و برگزاری گردهمایی‌های سازمانی شوند. البته شیوه‌ای که پیت بر آن تأکید دارد دورکاری ۱۰۰ درصدی است نه کارکردن‌های هیبریدی. به اعتقاد پیت اگر کارمندان به مأموریت اهمیت می‌دهند، فرقی نمی‌کند که در یک اداره کار کنند یا از خانه. آنچه مهم است اعتماد میان شرکت و کارمند است اما این اعتماد چگونه ایجاد می‌شود؟
چرا هیبریدی کار کردن یک کابوس است؟
آخرین گردهمایی سالانه کارکنان شرکت فناوری‌محور استرالیایی بیلدکیت سه روز به طول انجامید. آن هم با برنامه‌های مفرح کمی احمقانه! غواصی در دیواره بزرگ مرجانی، پرتاب کفش و…. ازآنجایی که بیلد کیت یک شرکت کاملاً دورکار است؛ مدیرعامل این شرکت برای گردهمایی و فعالیت‌های تیمی حضوری جهت تقویت حس ارتباط بین کارمندان آن اهمیت زیادی قائل است. استراتژی او رقم زدن شرایط‌های احمقانه است و ایجاد اعتماد میان افراد در همین شرایط است.
او به‌صورت مستمر رفتار کارمندانش را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده که کار کردن هیبردی بدترین تصمیم برای یک شرکت است. هرچند که بسیاری شرکت‌ها و مدیران عامل بر کارساز بودن این روش اتفاق‌نظر دارند و کارمندانشان را ملزم می‌کنند که حداقل بخشی از هفته را در دفتر کار حاضر شوند. اما پیت این موضوع را یک کابوس می‌داند و می‌گوید که نشستن در جلسه‌ای که در آن عده‌ای در اتاقی جمع شده‌اند و یک یا چند نفر از جای دیگری با تماس تصویری حضور پیدا می‌کنند، می‌تواند باعث شود که افراد حرف یکدیگر را نشنوند و شرکت‌کنندگان مجازی از آنچه در اتاق می‌گذرد غافل شوند.
در بیلدکیت هزینه فرصت دورکاری چگونه صرف می‌شود؟
پیت، ۳۶ ساله، مخالف حضور در دفاتر کار نیست. او حتی در ۱۷ سالگی، دبیرستان را رها کرد تا یک برنامه‌نویس تمام وقت شود. آن هم به شکل حضوری و از آن‌هایی هر روز کت‌وشلوار به تن می‌کنند و راهی محل کار خود می‌شوند! اما زمانی که سال ۲۰۲۳ نوبت به خود پیت رسید او ترجیح داد هزینه‌های حضور کارکنان در دفتر را صرف زیرساخت و سرور و… کند نه اجاره ساختمان. این تصمیم برای شرکتی که کارش ساختن پلتفرم DevOps با کمک هوش مصنوعی است که شرکت‌هایی مانند ایربی‌ان‌بی، دوردش، اسلک و… از آن استفاده می‌کنند، کمی بیش از اندازه ریسکی به نظر می‌رسد.
پیت گفته که این شرکت ۱۳۵ نفره بخشی از آنچه را که برای هزینه‌های ساختمان و مواردی این چنینی خرج نمی‌کند به «بودجه‌های تعامل» اختصاص می‌دهد. مثلاً آنها برای گردهمایی سالانه همه کارمندان و سفرهای کوچک‌تر در طول سال هزینه می‌کنند تا به همکاران اجازه دهند سوار هواپیما شوند، یک فضای کار اشتراکی اجاره کنند و در صورت نیاز ملاقات حضوری داشته باشند.
آخرین گردهمایی این شرکت آن هم به شیوه in person all hands (یک گردهمایی منظم و گسترده در شرکت است که در آن همه کارمندان، رهبران و سهام‌داران گرد هم می‌آیند تا در مورد مهم‌ترین مسائل شرکت بحث کنند.)
۲۰۰ هزار دلار آمریکا هزینه داشت رقمی معادل ۳۰۰ هزار دلار استرالیا. به گفته پیت، این رقم به اندازه چیپس ارزان است اما بهترین پولی که تاکنون خرج شده است
تمرکز این شرکت فقط بر گردهمایی حضوری نیست و گاهی هزینه‌ها برای تقویت ارتباطات از راه دور هم خرج می‌شود. مانند گردهمایی‌های مجازی برای انجام پازل یا مسابقه در مورد موسیقی یا فیلم. یا حتی ایونت‌های آشپزی که به کارمندان برای خرید مواد اولیه پول پرداخت می‌شود و آنها با هم یک وعده غذایی را از طریق ویدئو درست می‌کنند.
با وجود همه سرگرمی‌هایی که برای تقویت رفاقت در شرکت انجام می‌شود، فرهنگ بیلدکیت در مورد کار از خانه و دورکاری جدی است و به هر فرد بودجه ای ۳۰۰۰ دلاری اختصاص داده می‌شود تا فضایی آرام با میز و صندلی مناسب تهیه کنند و البته از آن عکس بگیرند و بفرستند. پیت طرفدار کار از کاناپه و آشپزخانه و .. نیست و فقط به کارمندانش پیشنهاد می‌کند به دیوارها کمی رنگ بزنند، یا با تابلویی هنری یا گیاهان محیط کارشان را تزیین کنند.
البته نکته مهم‌تر از این دسترسی کارمندان به تجهیزات باکیفیت است. به گفته پیت، دوربین یا میکروفون ضعیف معادل دیجیتالی گیر کردن چیزی در دندان است.
مشغول به‌نظررسیدن آسان است
روش دیگر این شرکت برای مقابله با اتلاف وقت در حین دورکاری، خوشه‌بندی برخی از عملکردها است. روش بیلدکیت حباب‌های منطقه زمانی نام دارد. یعنی تیم‌های محصول و مهندسی، باید چهار ساعت به اضافه یا منهای از منطقه زمانی سیدنی یکدیگر اختلاف داشته باشند و تیم فروش و بازاریابی، هم با ساعت غرب ایالات متحده هماهنگ باشد. این هماهنگی‌ها برای این است که همکاران عموماً به طور همزمان آنلاین باشند و منتظر پاسخ‌های یکدیگر نمانند.
تمام این اقدامات باعث شده که پیت، خانه هر یک از کارمندانش را یک دفتر کار بداند و از آنها به‌عنوان ۱۳۵ دفتر کوچک در سراسر جهان یاد کند. گرچه او هنوز استقبال بیلدکیت از کار از راه دور را یک آزمایش طولانی مدت می‌داند و می‌گوید مشتاق است که ببیند این موضوع چگونه پیش خواهد رفت. فعلاً که کار می‌کند و شرکت در مسیر استخدام ۵۰ نفر در سال ۲۰۲۴ است.
تمرکز بیلدکیت به‌جای پرداختن به محل کار کارمندان بر ایجاد اعتماد متمرکز است. او فکر می‌کند یکی از دلایلی که برخی از مدیران خواهان دیدن کارمندانشان در دفتر کار هستند این است که به آنها اعتماد ندارند اما همان‌طور که پیت می‌گوید شلوغ و پرمشغله به نظر رسیدن کار آسانی است. اما چون ایجاد اعتماد بدون دیدار هم ممکن است او گاهی کارمندانش را دور هم جمع می‌کند.
پس از آخرین مراسم آنها، تعداد کارمندانی که گزارش کردند احساس ارتباط بیشتری با تیم خود و شرکت داشتند بیش از چهار برابر شد. اکنون، بیلدکیت هر چند ماه یکبار نظرسنجی احساسات کارکنان را انجام می‌دهد و زمانی که احساس آنها به زیر سطح معینی رسید، شرکت گردهمایی دیگری را برنامه‌ریزی می‌کند. پیت اعتقاد دارد؛ بالا بودن سطح اعتماد بسیار مهم است چراکه در این شرایط کارمندان تمام تلاش خود را به کار می‌گیرند. اعتماد بخش بزرگی از ایجاد ایده‌های خلاقانه در مورد چیزها است.
به اعتقاد پیت اگر کارمندان به مأموریت اهمیت می‌دهند، فرقی نمی‌کند که در یک اداره کار کنند یا از خانه. مردم کار می‌کنند چون سرگرم‌کننده است و این همان کاری است که آنها می‌خواهند با زندگی خود انجام دهند.
